۹ فیلم برتر سینمای ژاپن در قرن بیست‌ و یک {قسمت دوم}

گروه فرهنگ و هنر: در دهه ۹۰ سینمای ژاپن همواره مورد انتقاد منتقدان فیلم بود، تا این‌که در سال ۱۹۹۷، با بردن جوایز بین‌المللی برای فیلم‌های «مارماهی» The Eel ساخته شوهی ایمامورا ، «سوزاکو» Suzaku ساخته نایومی کاواسه و «آتش‌بازی» Hana-bi به کارگردانی تاکشی کیتانو و فیلم «شاهزاده مونونوکه» Princess Mononoke ساخته هایائو میازاکی، که پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ژاپن شد، تحول عظیمی در سینمای این کشور ایجاد شد. پس از آن ساخته ماسایوکی سوئو، «مایل هستید برقصیم؟» Shall We Dance، پرفروش‌ترین فیلم آسیایی در آمریکا شد.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بلاگ نماوا، دهه بعد از آن، تجدید حیاتی برای سینما ژاپن بود. سهم ۳۱.۸ درصدی آن در جدول فروش جهانی، با وجود ۲۸۲ اثر در سال ۲۰۰۰، به ۶۵.۷ درصد و ۵۵۴ فیلم در سال ۲۰۱۲ رسید. در سال ۲۰۰۶ برای اولین‌بار پس از سال ۱۹۸۵، فیلم‌های ژاپنی به فستیوال‌های خارجی راه پیدا کردند.

بسیاری از فیلم‌سازان موفق ژاپن در پنجاه و نهمین دوره فستیوال فیلم لندن، حضور دارند. کارگردان محبوب جشنواره کن، کاواسه (با فیلم «ان» An)، هیروکازو کورئیدا(«خواهر کوچک ما» Our Little Sister)، تاکشی کیتانو (با نسخه‌ای طنز از ساخته قبلی خود «رایوزو و ۷ طرفدارش» Ryuzo and the Seven Henchman، تاکاشی میک («آخرالزمان یاکوزا» Yakuza Apocalypse)، سیون سونو («عشق و صلح» Love and Peace)، هیدئو ناکاتا («تاتر روح» Ghost Theatre)، هیروماسا یونبایاشی از استودیو جیبلی Studio Ghibli («وقتی مارنی آن‌جا بود» When Marnie Was There)، مارمورو هوسادا «پسر و دیو» The Boy and the Beast) و پدیده‌ای جدید، فیلم ۵ ساعته ساخته رایوسوکه هاماگوچی، که برنده بهترین جایزه بازیگر زن در جشنواره فیلم لوکارنو شد.

وقت آن رسیده است که از آثار قوی سینمای ژاپن که تحولی اساسی در فیلم‌سازی این کشور ایجاد کرد یاد کنیم. انتخاب تنها ده فیلم از بین این تعداد از آثار با‌ارزش کار بسیار سختی است و اعتراف می‌کنم که سلیقه شخصی و داشتن زیرنویس انگلیسی بعضی از فیلم‌ها، در این انتخاب نیز دخیل بوده‌ است. متاسفانه فیلم‌سازانی قوی مثل تاکشی کیتانو و شینیا تشوکاموتو و کیوشی کوروساوا به دلیل این‌که فیلم‌هایشان دهه ۹۰ ساخته شده است، در این لیست جای ندارند. و برای رعایت تعادل ژانرها، فقط یک انیمه برای این لیست انتخاب شده است.

در نهایت ذکر این نکته نیز مهم است که منتقدان داخلی و خارجی بر این عقیده‌اند که صنعت فیلم‌سازی ژاپن آلوده شده است. بی‌دلیل نیست که تمام فیلم‌های این لیست، محصول دهه اول قرن بیست‌و‌یکم هستند. وقتی صحبت از منافع مالی پیش می‌آید، این شبکه‌های تلویزیونی بزرگ و ثروتمند هستند که با خرید و تولید برنامه‌های تلویزیونی، فرصت شکوفایی فیلم‌های کم‌سروصداتری مانند فیلم‌های این لیست که باعث تحول سینمای ژاپن شد، را از ‌آن‌ها می‌گیرد.

 

 

توشیاکی تویودا، نابغه شطرنج ژاپنی و کارگردان آثاری چون «بهار آبی» (سال ۲۰۰۱) Blue Spring، «نه روح» (سال ۲۰۰۳) ۹Souls، در بیرون از کشور خود خیلی شناخته شده نیست. روایت جالب و شجاعانه او از خانواده‌ای متفاوت، بهترین ساخته او تا به امروز است، کمدی سیاهی که بر روی مشکلات و درگیری‌های تک‌تک اعضای خانواده تمرکز دارد.
عنوان فیلم به باغ زیبایی که مادر خانواده بر روی بالکون آپارتمان مدرنشان درست کرده است، که مانند خود این خانواده، هیچ ارتباطی با اطرافش ندارد، اشاره دارد.

خاطرات ماتسوکو (۲۰۰۶) Memories of Matsuko
کارگردان: تتسویا ناکاشیما

ساخته سال ۲۰۰۴ ناکاشیما، «دختران کامیکازه» Kamikaze Girls، باعث به وجود آمدن سبک جدیدی در فیلم‌سازی ژاپنی شد. آثار او کاملا نقطه مقابل آثار بدبینانه و تاریک هنرمندانی چون شینچی آاویاما Shinji Aoyama، کیوشی کوروساوا Kiyoshi Kurosawa و تاکشی کیتانو Takeshi Kitano است.

اثر بعدی او «خاطرات ماتسوکو»، داستانی تلخ در مورد غرق شدن زن جوانی در فقر و اعتیاد به الکل، را با به همراه موسیقی شاد و سرزنده، روایت می‌کند. میکی ناکاتانی Miki Nakatani بازی فوق‌العاده‌ای از خود در این فیلم به نمایش گذاشته است.

(۲۰۰۸) Still Walking
کارگردان: هیروکازو کوریدا

کوریدا از همان آثار اولیه خود از جمله «مابوروسی» (ساخته شده در سال ۱۹۹۵) Maborosi و «زندگی پس از مرگ» (سال ۱۹۹۸) After Life، تا آثار موفقش در جشنواره کن، «هیچ‌کس نمی‌داند» (سال ۲۰۰۴) Nobody Knows، «پسر کو ندارد نشان از پدر» (سال ۲۰۱۳) Life Father Like Son، یک هنرمند بین‌المللی شناخته شده بود. سبک فیلم‌سازی او آن‌قدر گسترده است که انتخاب بهترین اثر او، کار بسیار سختی است.

با این‌حال انتخاب من فیلم Still Walking است، روایتی آرام از خانواده‌ای عزادار که سالی یک‌بار در سالروز مرگ پسر بزرگشان در کنار هم جمع می‌شوند. این فیلم نشان‌دهنده ارزش‌های سنتی خانواده نیست، بلکه کوریدا با نمایش لحظه‌های ناراحت‌کننده و تظاهر اعضای خانواده، نگاهی جالب به موضوع خانواده داشته است.

ارتش متحد سرخ (۲۰۰۷) United Red Army
کارگردان: کوجی واکاماتسو

این اثر ارزشمند واکاماتسو، در مورد درگیری ده روزه ماموران پلیس با اعضای باند تروریستی افراطی، نقطه بسیار مهمی در زندگی حرفه‌ای این کارگردان به شمار می‌آید. این فیلم برنده جایزه‌های بسیاری در فستیوال فیلم برلین و همچنین جزو سی فیلم منتخب دهه اول قرن بیست‌ویک از نگاه مجله Sight & Sound شد.

داستان این فیلم به سه بخش تقسیم شده است که مراحل شکل‌گیری و فعالیت این گروه را روایت می‌کند. با این‌که واکاماتسو ارتباط نزدیکی با برخی از منابع نزدیک به این اتفاق داشته است، اما هیچ اضافه‌گویی در روایت خود در مورد جوانانی که تمام و کمال به رهبر فکری خود باور داشتند، نداشته است.

(۲۰۰۸) Love Exposure
کارگردان: سیون سونو

یا باید عاشق آثار او بود و یا از آن‌ها متنفر بود. نمی‌شود به ساخته‌های متفاوت و جالب سونو بی‌تفاوت بود. این فیلم چهار‌ساعته نقطه عطفی در زندگی حرفه‌ای این کارگردان به شمار می‌رود.

داستان این فیلم، در مورد پسر کشیش معتقدی است عکاسی می کند و عاشق دختر خشنی می‌شود که در نهایت این اتفاقات باعث وارد شدن او به فرقه عجیب مذهبی می‌شود. داستان Love Exposure به آرامی آغاز می‌شود و ماجراهای جالب و سرگرم‌کننده آن احساسات بیننده را درگیر می‌کند.

 

منبع: بلاگ نماوا